اولین پاسپورت نی نی والا

خوب ما رفتیم ایران و برگشتیم. چه رفتنی و چه برگشتنی !

یعنی دمار از روزگارم در اومد تو هواپیما. فقط موندم یک انسان چقدر پوست کلفت میتونه باشه ....؟! موقع رفتن که کابوسی شد و موقع برگشتن تا 5 ساعت آخر خوب بود ولی اون آخر حالم رو جا اورد.

همش میخواست قدم بزنیم تو اون یه گله جایی که بود ( هر دم هم ملت و مهماندارا قدم رو میرفتن.و یه بخندی زورکی تحویلمون میدادن و معلوم بود چقدر فحش تو دلشون نثارم میکنن. حتی یه بار پسر جوونی که جلوم نشسته بود برگشت گفت میشه نزاری پسرت پاشو بکوبه هی  اعصاب خورد کنه ...) البته موقع رفتن یه مرد اهل افریقای جنوبی بود که از قضا هم محله ای هم در اومدیم تو سیدنی و همسایمون میشد کتارم نشسته بود که کلی کمکم کرد . مخصوصا که رایان خان کم کم باهاش دوست شد. ولی موقع برگشتن یه پیر مرد پیر زن اوزی بودن که کل راه مست بودن ! 

خلاصه این از راهمون که .....

ولی خود ایران برای رایان خیلی خوب شد . اوولش حسابی غریبی کرد تا سه روز شبا تا صبح داد بیداد بود و گریه. همه به زار اومدن بعد هم اسهال شد که تا روز اخر یه جورایی دائم اسهال بود . هر روز دکتر میرفتیم. ولی فقط حسابی خوش بحالش بود که خونه کلی  آ دم معطل بودن که باهاش بازی کنن. از صیح که بیدار میشد تا شب  در حال بازی بود. خیلی خوب شد کلی اجتماعی تر شده و کلی کلمات جدید یاد گرفت. 

دوش=دوغ

پاشو-

گیر کرد !

بده

و کلی کلمه های دیگه و روزهای اخر هم هر چی میگفتم تکرار میکرد. حتی گاهی دو کلمه ای هم جمله میگفت. خلاصه خیلی تغییر کرد و بزرگ شده اونجا.